Μια από τις αναπαραστάσεις του Βολανάκη με τις περισσότερες ιμπρεσιονιστικές επιρροές. Στο σύνολο της παράστασης και σε όλες τις επιμέρους εικονογραφικές αναφορές υπερτερούν οι εντυπώσεις της στιγμιαίας και αέναα εναλλασσόμενης οπτικής αντίληψης. Τα διάφανα νερά με τους ήπιους κυματισμούς μοιάζουν να πάλλονται ρυθμικά, οι βάρκες να κινούνται και οι φυλλωσιές των δέντρων να θροΐζουν από τον άνεμο. Οι πινελιές των χρωμάτων είναι δυναμικές, άτακτες και πλατιές, τα περιγράμματα στοιχειώδη, η λεπτομερής καταγραφή έχει ελαχιστοποιηθεί, η ακρίβεια του σχεδίου έχει υποχωρήσει και λεπτομερειακά έχει αποδοθεί μόνον ο εξοπλισμός μερικών ιστιοφόρων.

Το θέμα, ένα θαλασσινό τοπίο με μικρά και μεγάλα ιστιοφόρα, άλλα πλεούμενα, άλλα αγκυροβολημένα αρόδο και άλλα αραγμένα σε ένα καραβοστάσι. Παράλληλα διαδραματίζονται και απλές καθημερινές σκηνές: ένας ψαράς ψαρεύει με το καλάμι του, δύο άλλοι συζητούν στην ακροθαλασσιά και ένας βαρκάρης κωπηλατεί σε μια βάρκα με δύο κυρίες. Στο βάθος, η παράκτια περιοχή είναι γεμάτη με μεγάλα δέντρα και ανάμεσά τους ξεπροβάλλουν κεραμοσκεπή κτίσματα.