Σε αυτή την αναπαράσταση ο Βολανάκης απεικονίζει τη μεγαλοπρέπεια ενός δελεαστικού τοπίου σε απόλυτη νηνεμία. Στο βάθος της αναπαριστά ψηλούς ορεινούς όγκους, χιονισμένους και μη, και δημιουργεί μια έντονη προοπτική, ενώ παράλληλα, ως ένα οπτικό παιχνίδι, προβάλλει την αντίθεση της στέρεας γήινης μάζας σε σχέση με το υγρό στοιχείο της θάλασσας και τον συννεφιασμένο ουρανό. Σε πρώτο πλάνο πάνω στην αμμώδη ακτή, κεντρικά, μια βάρκα καλυμμένη με ένα κόκκινο καραβόπανο και παραπίσω της είναι αραγμένη μια δεύτερη. Στη δεξιά πλευρά εμφανώς διακρίνεται ένα δικάταρτο ιστιοφόρο με κατεβασμένα τα πανιά και γύρω του απλώνεται το θαλασσινό τοπίο σε όλο του το μεγαλείο, με διάφανα γαλήνια νερά και ενίοτε με έναν ελαφρύ κυματισμό.

Η καλυμμένη με κόκκινο πανί ψαρόβαρκα είναι μια εικονογραφική αναφορά που συνηθίζει ο Βολανάκης, όπως είδαμε και στα έργα «Στα ήρεμα νερά», «Κατά μήκος της ακρογιαλιάς του Βόλου», «Καταπλέοντας στο λιμάνι» κ.ά.

Η σύνθεση παραπέμπει σε ένα σχόλιο του Μανώλη Βλάχου, «Ο ζωγράφος Κωνστ. Βολανάκης», Αθήνα 1974, σ. 116, ο οποίος σημειώνει χαρακτηριστικά: «Κοινή, στα μεμονωμένα καράβια και στα καΐκια, είναι η πρόθεση του ζωγράφου να αιχμαλωτίζει το θεατή με ένα αντικείμενο αισθητικά άψογο, και, συγχρόνως, να υποβάλλει τη διέξοδο προς το πέλαγος. Οι πίνακες δημιουργούν πύλη προς τον δίχως πέρας, εναλλασσόμενο, ρευστό κόσμο».