Μια πολυσύνθετη εικονογραφική απεικόνιση του Κωνσταντίνου Βολανάκη ζωγραφισμένη με τον συνδυασμό δύο διαφορετικών τεχνοτροπιών, του γλωσσικού αυστηρού ιδιώματος των ακαδημαϊκών κανόνων της Σχολής του Μονάχου και των σαφών επιρροών της νεωτεριστικής τάσης των υπαιθριστών ιμπρεσιονιστών. Αντιθετικά είναι και πολλά επιμέρους εικονογραφικά στοιχεία, το ήρεμο θαλάσσιο τοπίο σε αντιπαράθεση με την πολυσύχναστη παραλία και τα σοβαρά ρούχα, τα ανδρικά κοστούμια με τα καπέλα και τα περίτεχνα γυναικεία σύνολα σε σύγκριση με το απλό ένδυμα των ψαράδων.

Οι χρυσοκίτρινες ακτίνες του ηλιοβασιλέματος εισχωρούν μέσα από τον συννεφιασμένο ουρανό και απλώνονται σε όλη την παράσταση, στο ακροθαλάσσι, στον θαλάσσιο κόλπο και στο μακρινό ακρωτήρι.

Στο πρώτο πλάνο διαδραματίζονται σκηνές της καθημερινής ζωής σε παραθαλάσσιο αραξοβόλι, βάρκες δεμένες και βάρκες αραγμένες στην ακτή, ψαράς να ψαρεύει με καλάμι, δύο κυρίες να περιπατούν, ένας καλοντυμένος κύριος να παρακολουθεί και στο βάθος, πάνω στην ιχθυόσκαλα, διάφορες ανθρώπινες φιγούρες. Οι καταγραφές είναι αναλυτικές και οι λεπτομέρειες εντυπωσιακές, όπως το πολύχρωμο κιλίμι και τα χρηστικά σκεύη της κεντρικής ψαράδικης βάρκας. Μέσα στον απάνεμο κόλπο εικονίζονται διάφορα ιστιοφόρα και ατμόπλοια και η εικόνα συμπληρώνεται με τη βραχώδη ακτή, που καταλήγει σε μικρό φρούριο.