Μια χάλκινη μπότα για καταδύσεις αναφέρεται συνήθως σε έναν τύπο καταδυτικού εξοπλισμού, συγκεκριμένα σε μια βαριά μπότα που χρησιμοποιείται από τους δύτες για να τους βοηθήσει να κατεβαίνουν πιο εύκολα και να διατηρήσουν τη σταθερότητα κάτω από το νερό.

Κατασκευασμένες από μπρούντζο ή παρόμοια κράματα, αυτές οι μπότες είναι βαριές, παρέχοντας το απαραίτητο βάρος στους δύτες για να ξεπεράσουν την άνωση και να βυθιστούν αποτελεσματικά. Συχνά έχουν σχεδιαστεί για να εφαρμόζουν άνετα πάνω από τη στολή ή τη στολή ενός δύτη και μπορεί να περιλαμβάνουν ενισχυμένη σόλα για πρόσθετη αντοχή και κράτημα.Το βάρος βοηθά στη σταθεροποίηση του δύτη στο νερό, διευκολύνοντας τη διατήρηση της όρθιας θέσης ή τον έλεγχο της κίνησης κατά τη διάρκεια των καταδύσεων.

Οι βαριές μπρούντζινες μπότες αποτελούν μέρος του σκάφανδρου των δυτών. Σκάφανδρο είναι η στεγανού τύπου υποβρύχια στολή που βοηθά τον δύτη να μείνει στο υδάτινο περιβάλλον, για μακρό χρόνο, εξαρτώμενος από ομφάλιο λώρο, μέσω του οποίου γίνεται η παροχή αέρα και σε πολλές περιπτώσεις η επικοινωνία με την επιφάνεια. Χρησιμοποιείται κυρίως στις επαγγελματικές καταδύσεις, αν και ελαφρύτερες παραλλαγές του εισάγονται κατά καιρούς στις καταδύσεις αναψυχής. Ο δύτης στην κατάδυση με το σκάφανδρο δεν κολυμπάει αλλά περπατάει.

Ιστορικά τα πρώτα στεγανά σκάφανδρα αναπτύχθηκαν κατά την περίοδο της βιομηχανικής επανάστασης στην Αγγλία, από την εταιρεία που ίδρυσε εκεί ο Αουγκούστους Σιέμπε. Το 1837 αναπτύχθηκε στην παραγωγή το πρώτο μεταλλικό κράνος, που συνδεόταν με στεγανή ελαστική στολή, με παροχή αέρα από αντλία στην επιφάνεια. Το σύνολο κράνος, στολή και μπότες με μολύβδινα ελάσματα έγινε το πρωτότυπο και στερεότυπο ταυτόχρονα της ένδυσης των δυτών, ιδίως των ασχολουμένων με την σπογγαλιεία.