Ο Ιβάν Αϊβαζόσκι (Ivan Constantinovich Aivazovsky, 1817 – 1900) θεωρείται ο σημαντικότερος θαλασσογράφος σε παγκόσμια κλίμακα. Η ζωγραφική του θεωρήθηκε το ίδιο σημαντική με την ποίηση του Αλεξάντερ Πούσκιν (Alexander Poushkin) και υπήρξε ένας από τους εμπορικότερους καλλιτέχνες της εποχής του. Λέγεται πως φιλοτέχνησε πάνω από 6000 έργα τέχνης, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων σχετιζόταν με το θαλασσινό τοπίο. Ζωγραφίζοντας κυρίως από μνήμης, διότι θεωρούσε πως ήταν μάταιο να παρατηρεί κανείς τον ουρανό και τη θάλασσα για να τα αιχμαλωτίσει, καθώς αποτελούν στοιχεία που μεταβάλλονται συνέχεια και η όποια στιγμή χάνεται επί τόπου, δημιούργησε μεγαλειώδεις εικόνες που πραγματεύονται τα δύο αυτά στοιχεία της φύσης. Στο συγκεκριμένο έργο της συλλογής Λασκαρίδη, ο ζωγράφος καταπιάνεται με ένα αγαπημένο θέμα των καλλιτεχνών που ασχολήθηκαν με το υγρό στοιχείο τον 19ο αιώνα, αυτό του πλοίου που βρίσκεται σε ταραγμένα νερά. Κάτω από έναν σκοτεινιασμένο ουρανό, βρίσκεται μια θάλασσα της οποίας τα φουσκωμένα κύματα σκάνε στην ακτή. Κατά μήκος της θάλασσας, απεικονίζεται ένα δικάταρτο ιστιοφόρο πλοίο. Ο ζωγράφος δεν είναι περιγραφικός στην απεικόνισή του, αλλά επιλέγει να ζωγραφίσει την σιλουέτα του σε σκούρο τόνο, με μοναδικά χρωματιστά σημεία το κόκκινο των σημαιών του που ανεμίζουν. Με τον τρόπο αυτό, δίνεται η αίσθηση πως το καράβι είναι έτοιμο να γίνει ένα με το τοπίο που το περιβάλει. Ο καλλιτέχνης έχει δώσει ιδιαίτερη σημασία στον τρόπο που απεικόνισε τον ουρανό και τη θάλασσα καθώς εκεί έγκειται το ενδιαφέρον του, στην αλληλεπίδραση των δύο τους τόσο σε χρωματικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο κίνησης.

Τόσο η ένταση όσο και η δραματικότητα που έχει το συγκεκριμένο έργο, είναι χαρακτηριστικά της ιδιοσυγκρασίας των Ρώσων καλλιτεχνών του 19ου αιώνα. Ο Αϊβαζόφσκι είχε σπουδάσει στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Αγίας Πετρούπολης, ενώ με υποτροφία ταξίδεψε στην Ευρώπη γνωρίζοντας τις καλλιτεχνικές εξελίξεις που συντελούνταν εκεί και προσαρμόζοντάς τες στο δικό του προσωπικό ύφος. Στο έργο της συλλογής Παναγιώτη Κ. Λασκαρίδη, ο ρεαλισμός παραμερίζεται και υιοθετούνται πιο ελεύθερες και γρήγορες πινελιές για την καλύτερη εξυπηρέτηση του θέματος που απεικονίζεται.