Η θαλασσογραφία παριστάνει καράβια που πλέουν υπό το φως ενός ήλιου που είναι έτοιμος να δύσει. Στην δεξιά πλευρά, ένα ιστιοφόρο πλέει κατά μήκος της θάλασσας ενώ στο βάθος αριστερά διακρίνονται και άλλα δύο πλεούμενα. Στον ουρανό πετάνε τρεις γλάροι οι οποίοι έχουν τοποθετηθεί κατ’ αντιστοιχία των πλοίων: ένας πάνω από το ιστιοφόρο που βρίσκεται στα δεξιά και δύο στα αριστερά. Στο κέντρο της σύνθεσης δεσπόζει ο ήλιος το φως του οποίου αντανακλάται πάνω στα κύματα της θάλασσας. Ο ουρανός είναι στις αποχρώσεις του ηλιοβασιλέματος. Η σκηνή αποπνέει ηρεμία η οποία απαντάται συχνά στα έργα της τελευταίας περιόδου του καλλιτέχνη ο οποίος παρέμεινε πιστός το ρεύμα του ρομαντισμού, υιοθετώντας στοιχεία και από άλλες καλλιτεχνικές σχολές όπως ο υπαιθρισμός ή ο ρεαλισμός.

Προς το τέλος της ζωής του, ο IΙβάν Αϊβαζόφσκι (Ivan Aivazovsky, 1817 – 1900) ο οποίος είχε επιστρέψει και εγκατασταθεί στην πατρίδα του, την Θεοδοσία της Κριμαίας, επιδόθηκε σε μια ζωγραφική στην οποία όχι απλώς διατήρησε το γνώριμο ύφος και τις ικανότητές του, αλλά συχνά το ξεπέρασε. Με απαράμιλλη τεχνική απεικόνισε μοναδικά τον ουρανό και την θάλασσα, δημιουργώντας σχολή στο συγκεκριμένο είδος ζωγραφικής. O θεατρικός συγγραφέας Άντον Τσέχοφ (Anton Tsekhov) είχε διαδώσει την ρήση «άξιος της βούρτσας του Αϊβαζόφσκι» η οποία χρησιμοποιούνταν για την περιγραφή κάποιας δημιουργίας η οποία ήταν υψηλής ομορφιάς και είχε τεχνική αρτιότητα. Ο καλλιτέχνης ξεκινούσε τα έργα του πρώτα από την δημιουργία του ουρανού και στη συνέχεια προχωρούσε στην απεικόνιση της θάλασσας, η οποία του έπαιρνε αρκετό διάστημα μέχρι να την ολοκληρώσει. Από τα σημαντικότερα στοιχεία της δουλειάς του, ήταν η δυνατότητά του να απεικονίσει το υδάτινο στοιχείο κάτι που κατάφερνε με την τεχνική της λαζούρας, λεπτών δηλαδή επιπέδων χρώματος ζωγραφισμένων επάλληλα το ένα πάνω στο άλλο. Πρόκειται για μια τεχνική που απαιτεί ιδιαίτερη μαεστρία και κατορθώνει να δώσει λεπτότητα και βάθος σε ένα θέμα που είναι από τα πιο δύσκολα στην τέχνη της ζωγραφικής.