Η σκηνή που ο Βασίλειος Χατζής (1870 – 1915) απεικονίζει σε αυτήν την θαλασσογραφία αποτελεί ένα αγαπημένο θέμα που απαντάται συχνά στην ευρωπαϊκή ζωγραφική του δευτέρου μισού του 19ου αιώνα. Η υπόθεση του πίνακα διαδραματίζεται σε μια ακτή μόλις έχει δύσει ο ήλιος και αρχίζει να χάνεται το φως. Ένα ψάθινο αναποδογυρισμένο κοφίνι, το οποίο βρίσκεται τοποθετημένο σε πρώτο πλάνο στην δεξιά πλευρά μας εισάγει στο έργο. Λίγο πιο μακριά από το κοφίνι, βρίσκονται ανελκυσμένες τρεις βάρκες και γύρω και πάνω σ’ αυτές υπάρχει κόσμος που τις φροντίζει. Στην πρώτη έχουν ήδη κατέβει τα πανιά, ενώ το ίδιο ετοιμάζεται να γίνει και στις επόμενες. Στην δεξιά πλευρά του πίνακα απεικονίζεται μια μορφή που ατενίζει τη θάλασσα καταμεσής της οποίας πλέουν ιστιοφόρα ενώ στην ακτή, έχουν σχηματιστεί μικρές λίμνες νερού, που τις έχουν δημιουργήσει τα κύματα. Η ατμόσφαιρα είναι ειδυλλιακή και η σκηνή αποπνέει μια γαλήνη. Η χρωματική παλέτα του ζωγράφου κινείται σε σκούρους τόνους για να δώσει την αίσθηση της ώρας ενώ η πινελιά του είναι ελεύθερη θυσιάζοντας την περιγραφή για χάρη της εντύπωσης.

Ο Χατζής υιοθετεί στο συγκεκριμένο έργο διδαχές της σχολής της Μπαρμπιζόν και της σχολής της Χάγης. Καθώς όμως ο ίδιος δεν είχε ταξιδέψει στο εξωτερικό, αντλεί τις πληροφορίες του για αυτές από τα έργα άλλων ζωγράφων. Στοιχεία όπως η τάση για μονοχρωμία, η αγάπη για θέματα που έχουν να κάνουν με την ζωή καθημερινών ανθρώπων εν ώρα εργασίας, η αδιαφορία για πιστή απόδοση και η προσήλωση στην εντύπωση της στιγμής είναι βασικά ζητούμενα των σχολών αυτών τα οποία απαντώνται και στον συγκεκριμένο πίνακα. Το έργο της συλλογής Λασκαρίδη αποτελεί μια από τις ωραιότερες θαλασσογραφίες του καλλιτέχνη στην οποία αναδεικνύεται το εύρος των ικανοτήτων του, η ευχέρεια και η προσαρμοστικότητά του σε διαφορετικές τεχνικές.