Τα νυχτερινά τοπία υπήρξαν ανέκαθεν ένα γοητευτικό θέμα στην ιστορία της τέχνης. Ο φωτισμός της σκηνής υπό το φως του φεγγαριού δημιουργεί μια εντυπωσιακή ατμόσφαιρα ενώ από τεχνικής απόψεως αποτελεί πρόκληση για τον καλλιτέχνη ο οποίος καλείται να διαχειριστεί σωστά τις χρωματικές διαβαθμίσεις για να επιτευχθεί η σωστή ισορροπία μεταξύ φωτός και σκιάς. Στον πίνακα της συλλογής Λασκαρίδη, ένα ιστιοφόρο πλέει στα ανοιχτά. Πάνω σε αυτό διακρίνονται δύο μορφές καθισμένες στην πλευρά της πρύμνης. Στην δεξιά πλευρά του έργου, βρίσκεται η ακτογραμμή και ο φάρος ενώ υπάρχει και άλλο ένα ιστιοφόρο που πλέει στα ήσυχα νυχτερινά νερά. Στο κέντρο του ουρανού κυριαρχεί ένα ολόγιομο φεγγάρι το φως του οποίου αντανακλάται στο υγρό στοιχείο και αποτελεί την πηγή φωτός ολόκληρης της σύνθεσης. Η σκηνή αποπνέει ηρεμία ενώ ο ανάλαφρος κυματισμός της θάλασσας δίνει την αίσθηση πως ένα ελαφρύ αεράκι ρυτιδώνει την επιφάνειά της.

Ο Αιμίλιος Προσαλέντης (1859 – 1926) υπήρξε γνώστης της θάλασσας καθώς η εργασία του ως μηχανικός στο ναυτικό τον υποχρέωνε να περνά ώρες σε αυτήν. Στο συγκεκριμένο έργο επιλέγει να μην είναι εξαντλητικός στις λεπτομέρειες απόδοσης των πλοίων αλλά αφαιρεί στοιχεία καθώς αυτό που τον ενδιαφέρει είναι η απόδοση της ατμόσφαιρας και η εντύπωση της στιγμής.