Σε μια δυναμική διαγώνιο, παρουσιάζεται η εμβληματική φρεγάτα Kaiser να ρυμουλκείται από ένα δεύτερο ατμόπλοιο του οποίου ο καπνός του φουγάρου ακολουθεί την διαγώνιο της πορείας των δύο σκαφών. Η θάλασσα είναι τρικυμισμένη ενώ ο ουρανός συννεφιασμένος. Δεν υπάρχει πουθενά παρουσία στεριάς και τα κύματα δηλώνουν πως τα πλοία βρίσκονται σε ανοιχτή θάλασσα. Μέσα στην απεραντοσύνη της θάλασσας και κάτω από τον απειλητικό ουρανό, η στιγμή είναι επιβλητική και εμπνέει μεγαλοπρέπεια. Ο Ιωάννης Αλταμούρας (1852 – 1878) αποδίδει μοναδικά το υγρό στοιχείο σε αυτό το έργο, με σκούρους πράσινους και μπλε τόνους που δίνουν την αίσθηση της θαλασσοταραχής. Εξαιρετική είναι και η απόδοση του αέρα μέσα από τα σύννεφα που φαίνονται εν κινήσει και εντείνουν το συναίσθημα δέους που διακατέχει την σκηνή.

Η φρεγάτα Keiser που απεικονίζεται στο έργο είναι το πλοίο με το οποίο οι Αυστριακοί νίκησαν τους Ιταλούς το 1866. Την ίδια χρονιά που έγινε η ναυμαχία, ο αυτοκράτορας της Αυστρίας, Φραγκίσκος Ιωσήφ ο Β΄, προκήρυξε διεθνή διαγωνισμό με το θέμα της μάχης με τον Κωνσταντίνο Βολανάκη να κερδίζει το πρώτο βραβείο. Κατά την διάρκεια της μάχης, το Kaiser εμβόλισε το ιταλικό θωρηκτό Re di Portogallo και έχασε τον πρόβολο ιστό, τον πρωραίο ιστό και την καπνοδόχο του. Το πλοίο ακυβέρνητο πλέον, ρυμουλκήθηκε από ατμόπλοιο στον αυστριακό ναύσταθμο στην Pola της σημερινής Κροατίας. Αυτήν την σκηνή επιλέγει να απαθανατίσει ο Αλταμούρας ο οποίος γνώριζε και είχε μελετήσει το έργο του Βολανάκη όμως επιχειρεί να θέσει τα δικά του ζητήματα πάνω στην σύλληψη του θέματος. Στο έργο του τον απασχολούν ζητήματα χώρου, φωτός και χρώματος. Η επίλυσή τους δεν είναι άσχετη με τη δημιουργία ατμοσφαιρικού τόνου, ο οποίος αναδύεται ως συμπύκνωση όλων των επιμέρους στοιχείων της εικόνας. Η πυκνότητα ή η διαφάνεια της πινελιάς καθώς και η απεραντοσύνη του χώρου που καταλαμβάνει η θάλασσα, αποτελούν λειτουργίες των πρωταρχικών στόχων του καλλιτέχνη.