Στο έργο που βρίσκεται στην συλλογή του Παναγιώτη Κ. Λασκαρίδη, εικονίζεται ένα γνωστό και ιδιαίτερα προσφιλές θέμα των ζωγράφων που ασχολήθηκαν με το τοπίο. Στην αριστερή πλευρά του πίνακα, παριστάνεται μια ακτή στην οποία βρίσκονται ανελκυσμένες βάρκες. Δίπλα και μέσα σε αυτές, ομάδες ανθρώπων είτε ασχολούνται με τα δίχτυα τους είτε συνομιλούν μεταξύ τους. Σε δεύτερο επίπεδο βρίσκεται ένα κτίσμα ενώ απόκρημνοι βράχοι οριοθετούν την πλευρά του πίνακα. Στα δεξιά ανοίγεται η θάλασσα στην οποία πλέουν ιστιοφόρα πλοία. Το φως διαχέεται κάτω από τα σύννεφα δημιουργώντας μια ειδυλλιακή ατμόσφαιρα. Ο ζωγράφος κινείται στο ύφος ενός συντηρητικού ιμπρεσιονισμού στους οποίους ο χειρισμός του φωτός οδηγεί σε μερική διάλυση των λεπτομερειών. Η θάλασσα αποδίδεται σχηματοποιημένα ενώ το ενδιαφέρον του καλλιτέχνη έγκειται στην σχέση του χρώματος με τις επιφάνειες δημιουργώντας πλαστικότητα τόσο στα σύννεφα όσο και στα βραχώδη σημεία.

Ο Σπυρίδων Παπανικολάου (1905 – 1986) υπήρξε ένας καλλιτέχνης που αρχικά σπούδασε γλυπτική ενώ χρημάτισε και βοηθός στο εργαστήριο του Θωμά Θωμόπουλου. Στην ζωγραφική στράφηκε μετά το 1937 ενώ παράλληλα ασχολήθηκε με την σκηνογραφία και την αγιογραφία. Στο ζωγραφικό του έργο απαντώνται στοιχεία συγκρατημένου ιμπρεσιονισμού και ενός υπαιθρισμού που απαντάται σε μια μεγάλη μερίδα καλλιτεχνών του μεσοπολέμου. Στο έργο της συλλογής Λασκαρίδη, ο Παπανικολάου υιοθετεί στοιχεία σύνθεσης από το έργο του Κωνσταντίνου Βολανάκη ξεφεύγοντας όμως από την ακαδημαϊκή απόδοση. Επιχειρώντας να μεταφέρει την επίδραση του φωτός στις επιφάνειες, ο ζωγράφος χρησιμοποιεί πιο ελεύθερες πινελιές που τον οδηγεί στην υποχώρηση του σχεδίου για χάρη του χρώματος.