Η συνήθης ηρεμία των έργων του Βολανάκη μετατρέπεται σε τρικυμία σε αυτή την παράσταση και αντί για γαλήνη μεταδίδει ένα αίσθημα μεταξύ δέους και φόβου. Ο ουρανός εμφανίζεται επιβλητικός με τα σκουρόχρωμα και μαύρα σύννεφα να εξαπλώνονται απειλητικά, ενώ η σκοτεινότητα της φουρτουνιασμένης θάλασσας με τους αφρισμένους κυματισμούς δημιουργεί ιδιαίτερη αίσθηση. Έντονη είναι και η παντελής ανυπαρξία ανθρώπινης παρουσίας.

Οι μοναδικές εικονογραφικές αναφορές, πέρα από το θαλάσσιο τοπίο, είναι ένα τρικάταρτο ιστιοφόρο και ένας τεράστιος γυμνός και δυσπρόσιτος όγκος ξηράς και θαλασσόβραχοι. Τα τεράστια κύματα σαρώνουν το κατάστρωμα και έχουν επικίνδυνα κυκλώσει το πλεούμενο μπάρκο, που φαίνεται να έχει παραδοθεί στο μένος της θαλασσοταραχής.

Η ζωγραφική αντιμετώπιση του Βολανάκη είναι αυτή τη φορά περισσότερο ιμπρεσιονιστική και σχηματική, παρά αναλυτικά παραστατική. Η λεπτομερής παραστατικότητα των επιμέρους θεμάτων έχει υποχωρήσει ακόμη και στην απόδοση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του τρίστηλου σκάφους, όπου απλώς ιχνογραφούνται τα ιδιαίτερα στοιχεία του, όπως οι σωσίβιες λέμβοι, η σημαία, η αρματωσιά.